Moim głównym celem w realizacji pracy DECH było połączenie oddechu z rysunkiem przy użyciu mediów elektronicznych i technik generatywnych obrazu. Kreacja rysunku oddechem uruchamia refleksję na temat związków semantycznych pomiędzy zjawiskiem mechaniczności oddechu a jego przedstawieniem w formie rysunku. Porównanie go do wykonywania aktu w klasycznym ujęciu wydaje się właściwe, ponieważ już sam proces rysowania ciała ludzkiego odsłania skrywaną intymność, tak jak w przeszłości czynili to rysownicy aktów i portretów. Oddech ma niezaprzeczalne powiązanie z emocjami i wyobraźnią.

Techniki oddechowe są stosowane w regulacji samopoczucia, poprawy zdrowia a także w procesach terapii i leczenia. Sięgając po niektóre tylko przykłady analizy słowa oddech w różnych językach i kulturach zaobserwowałam ścisłe jego połączenia z takimi pojęciami jak: duchowość, energia życiowa czy dusza. Traktuję oddech jako nośnik emocji i życia ale również jako fascynujące narzędzie rysunkowe. Sam rysunek jako strukturę punktów i linii. Zastosowanie algorytmów generatywnych w tworzeniu obrazu jako elektroniczną metodę ekspresji. Ważną inspiracją dla moich działań jest również kontekst powietrza i oddechu w pracach takich artystów jak np. Rafael Lozano-Hemmer w instalacji „Last Breath” (2012).

Moja osobista interpretacja słowa dech to bycie w cyklu wdech – zatrzymanie – wydech, zatrzymanie powietrza, zatrzymanie siebie. Wypływanie na umysł i ciało poprzez oddech. Wsłuchanie się we własne ciało, odczucia z niego płynące. Bycie pomiędzy wdechem a wydechem to jak moment gdy ocean jest pomiędzy przypływem a odpływem gdy przez parę godzin ukazuje swoje dno. Odpuszczenie i akceptacja wszystkiego takim jakie jest. Medytacja. Bycie w przepływie powietrza i oddechu przez ciało. Rozluźnienie i poddanie się odczuciom. Kontakt z podłożem i ziemią. Ukorzenienie, urungtowanie siebie. Komunikacja ze sobą, inna niż przy otwartych oczach i w kontakcie ze światem zewnętrznym. Stan odmienny od snu bo utrzymujący świadomość odczuć.

Poszukiwanie siebie i dialog wewnętrzny. Zauważanie odczuć w poszczególnych obszarach ciała, akceptacja że myśli są i będą, ale nie mam potrzeby ich roztrząsać. Docenienie siebie i faktu istnienia. Oddech to istotny pomost między ciałem a umysłem, mogący wpływać na jedno i drugie. Zapisywanie doświadczenia pracy z oddechem w zbiór danych, traktuję jak osobisty dziennik emocjonalny. Odczucia z ciała są wielopoziomowe. Moim zdaniem oddech odzwierciedla emocje i emocje wpływają na oddech. Dlatego też ciężko jest wyszczególnić i nazwać tylko jedną konkretną emocje powiązaną z oddechem w tym danym momencie.

Wzajemne oddziaływanie na siebie oddychania i umysłu stwarza możliwość kształtowania własnego stanu emocjonalnego dzięki świadomemu wykorzystaniu określonego sposobu oddychania.

Stella Weller, Oddech w psychoterapii, 2012